۱۳۸۹ مرداد ۳, یکشنبه

در جستجوی فضای از دست رفته





در طرح های معماری که با دانشجویان در بندرعباس تجربه می کردیم، یکی از موضوعات مهمی که همیشه مورد بحث قرار می گرفت، توجه به خلق فضاهای شهری توسط پروژه مورد نظر بود. این که چگونه یک توده ساختمانی، حوزه بلافصل شهری خود را سامان می داد به اندازه معماری خود آن بنا، ملاک موفقیت پروژه معرفی می شد.
اعتراف می کنم که در زمان طرح آن مباحث، هیچ گاه نقش این فضاهای نامرئی را تجربه نکرده بودم. فضاهای باز و قابل انعطافی که با پذیرش خیل جمعیت در جشنواره های شهری، مرئی و قابل لمس می شوند. شاید علت بیگانه بودن ما با این مفهوم ساده این باشد که تنها فستیوال شهری رسمی در ایران، دسته های عزاداری است که بعد از حرکت در خیابان به مسجد یا حسینیه ختم می شود. ظاهرا چیزی به اسم شادی عمومی در فرهنگ رسمی حاکم، پذیرفته شده نیست.
زندگی در مونترال که میزبان خستگی ناپذیر جشنواره های تابستانی است، برای من فرصتی برای تجربه این موضوع است. مرکز اصلی برپایی این جشنواره ها در فضاهای پیرامونی بناهای فرهنگی شهر است که میدان هنر (Place- des- Arts) خوانده می شود. جشنواره هایی فرهنگی هنری که به لطف اسپانسرهای مالی، شرکت در آن ها برای همه مردم شهر رایگان است. جایی که مردم تجربه اجراهای زنده را در زیر آسمان شهر جشن می گیرند.